Szkoła animatorów — spotkanie 5.
Jak być animatorem z prawdziwego zdarzenia i jak radzić sobie z problemami. Jak się ma posługa animatora do innych posług we wspólnocie..

I. Konferencja

  1. Animator: nie supermen duchowy, ale człowiek umiejący troszczyć się o drugiego
  2. Zasadnicza różnica między funkcją lidera a funkcją animatora.
  3. Właściwy stosunek do uczestników: koleżeństwo? paternalizm? mistrzostwo? przyjaźń? opieka?
  4. Stosunek do innych animatorów. Spotkania animatorów, wspólna formacja i modlitwa.
  5. Rozumienie zasady podwójnego celu:
    1. Mam pomóc drugiemu człowiekowi w osiągnięciu pewnych celów duchowych (w skrócie: dojrzałości duchowej)
    2. Mam pomóc drugiemu człowiekowi w dobrze pojętej samorealizacji (broń Boże nie w rozumieniu Rogersa czy Maslowa!)

    Z tej zasady wynika dobór metod: nie mogą być ani skrajnie obiektywne, ani skrajnie subiektywne. Dlatego konspekt opracowany przez kogoś innego to dopiero punkt wyjścia, a nie materiał wystarczający do poprowadzenia spotkania.
  6. Problemy:
    1. Związane z uczestnikami
      • Typy osobowości
      • Typy światopoglądu (zwłaszcza problem postmodernizmu!)
      • Naturalny opór przed zmianą życia
      • Problemy psychologiczne i psychiatryczne
      • Zmiany w życiu
    2. Związane z programem.
      • Brak wizji strategicznej (etapy życia duchowego)
      • Brak programu długoterminowego: wizja drogi, która powinna być w miarę jednolita w całej wspólnocie
      • Trudność dostosowania programu do rzeczywistych potrzeb uczestników
      • Błędne dobranie metody lub tematu konkretnego spotkania
    3. Związane z animatorem
      • Pytania, na które nie umiem odpowiedzieć: niedostateczna wiedza
      • "Ty tego nie przeżyłeś": zbyt małe doświadczenie życiowe
      • Uwarunkowania własnej osobowości: znać swoje siły i słabości
      • Brak czasu lub innych środków

II. Konferencja metodyczna: ks. Jarosław Buchenfeld, Metody aktywizujące

III. Spotkanie w małych grupach

IV. Krótkie podsumowanie


Copyright © Maciej Górnicki 2002