Szkoła animatorów — spotkanie 7. Podsumowanie - ogólne spojrzenie na proces ewangelizacji i formacji i to, co dalej.

Uwaga ogólna: Ze względu na moją chorobę spotkanie prowadził ks. Artur, więc poniższe punkty to tylko zarys tego, co miało być powiedziane na spotkaniu

1. Rekapitulacja 2 etapów "duszpasterskich": ewangelizacji i formacji. Należy dla jasności wyraźnie mówić o tych dwóch etapach, żeby za bardzo nie namieszać sobie w głowie, a dopiero potem zastanawiać się, jak wygląda przygotowanie do ewangelizacji (preewangelizacja) i stadium następujące bezpośrednio po ewangelizacji.

2. Przemyślenia ks. Artura co do etapu post-ewangelizacji (dwa etapy: oczyszczenie i przebaczenie oraz "uczenie nadziei" - czy może wychowanie do nadziei).

3. Wyjaśnienie, jak się ma etap post-ewangelizacji do kolejnego etapu (deuterokatechumenat itp). Moje osobiste zdanie, że w praktyce Ruchu Światło-Życie zbyt szybko próbuje się ludzi pchać do przodu w procesie, który określany jest mianem "kroków" - często ludzie przyjeżdżali na I stopień w ogóle nie zewangelizowani i po 15 dniach już ich wpychano w deuterokatechumenat (w samych założeniach jest OK, bo I stopień ma być tylko "powtórką" z ewangelizacji). To karygodny błąd - bez najmniejszych wątpliwości po ewangelizacji potrzebny jest czas - zazwyczaj kilku miesięcy, kiedy człowiek "uzgodni" ze swoim myśleniem i psychiką te treści, które dotarły do niego, a dopiero potem jest czas na "kroki". Najprostszy schemat procesu ewangelizacji i wstępnej formacji wygląda tak:

Miłość Boża Grzech Jezus Chrystus Osobista decyzja	Ewangelizacja (minimum)
Duch Święty Kościół	Ewangelizacja - tematy uzupełniające
Ten etap jest problematyczny. Typowo zawiera pogłębienie i powtórzenie prawd przekazanych podczas ewangelizacji (np. 8 spotkań nad Ewangelią Jana), ale praktyka uczy, że czegoś tu brakuje - zobacz uwagi w p.2	Poewangelizacja
Potem następuje budowanie filarów, na których będzie się potem opierać życie chrześcijanina. Mogą być to kroki wg. Światło-Życie, ale schemat kroków nie jest jedynym możliwym, natomiast ważne, żeby na tym etapie poruszone były jako minimum następujące tematy:
oddychanie duchowe - modlitwa - Duch Święty życie Słowem Bożym - wspólnota/Kościół - świadectwo walka duchowa - rozeznanie - realizacja Bożego planu w konkretnych okolicznościach życia	Wstępna formacja

5. Powrót do tematu typowych postaw osób ewangelizowanych. Zwłaszcza 2: postawa niestrudzonego dyskutanta oraz postmodernisty. Dobrze będzie, jeśli ten punkt będzie dyskusją - może od uczestników wyjdą także inne problematyczne postawy, z którymi się zetknęli - warto wtedy podyskutować, jak sobie poradzić w takiej sytuacji.

Co do postawy dyskutanta: przypomnienie zasady prowadzenia dyskusji tak, żeby nikt nie czuł się niesłuchany, ale też, żeby temat się nie rozmywał. Główne zasady to:
- Jasno określony temat dyskusji: "jasno" oznacza, że zna go nie tylko animator, ale także uczestnicy.
- Świadomość, jaki najważniejszy cel chcę osiągnąć podczas spotkania - z celów dodatkowych mogę zrezygnować, ale z głównego - nie.
- umiejętność słuchania - warto nawiązać do fragmentu cudzej wypowiedzi, na którym można coś zbudować zamiast zbijać błędne przekonania
- umiejętność rozbrajania potencjalnych bomb - np. w sytuacji, gdy ktoś atakuje inną osobę (lub animatora) odebrać mu głos i przekazać innej osobie np. pytaniem "a co ty sądzisz na ten temat?" lub "a co według ciebie ...?".
- zadawać pytania konkretne: schodzić z wysokiego poziomu abstrakcji na konkrety życia, np. zamiast "co ludzie sądzą o Jezusie" pytać "co możesz zrobić, żeby inni poznali osobiście Jezusa"
- zbyt trudne pytania i problemy odłożyć na osobne spotkanie (zapowiadając to uczestnikom). Chodzi o to, żeby nie przegadać spotkania, ale żeby dotrzeć do uczestników z jasnym przesłaniem.
Co do postmodernisty: postmodernizm polega na całkowicie relatywistycznym podejściu do rzeczywistości: wszystko jest płynne, nie ma żadnych absolutnych prawd, a język nie opisuje samej rzeczywistości, tylko jest swoistą poezja - ma sens tylko w ściśle określonym kontekście. W związku z tym należy przypomnieć sobie po co są metody aktywizujące. Z postmodernistą nie da się wchodzić na poziom abstrakcji czy ogólnych rozważań, ale można kazać mu coś zrobić - i właśnie poprzez tę aktywność dotrą do niego treści, ponieważ niejako sam je odkryje i to w działaniu, a nie gadaniu (taką przynajmniej radę dał ks. Jarosław). Myślę, że da się też rozmawiać z postmodernistą, rozmawiając o konkretnych przykładach zamiast zasadach ogólnych: jeśli dobrze zarysujemy sytuację, to większość ludzi umie jednak posługiwać się rozumem i wyobraźnią, więc wyciągnie odpowiednie wnioski.

6. Różnica między prowadzeniem grupy na stałe, a prowadzeniem grupy ewangelizacyjnej - jak animator powinien się przygotować do jednego i drugiego.

7. Uwalnianie ludzi do posług. Wg. schematu Światło-Życie po etapie deuterokatechumenatu następuje czas diakonii. Ale wychowywanie ludzi do diakonii dokonuje się stopniowo i wiedzie poprzez rozeznanie swoich darów duchowych, pomoc w pewnych doraźnych zadaniach, poprzez bardziej trwałe zobowiązania, aż do podjęcia posług we wspólnocie i ogólnie w Kościele.